Διαφορα

 Το ποδηλατο μου..
Ίσως το ποδήλατο είναι το δώρο που ποτέ δεν ξεχνάς γιατί είναι κάτι πραγματικά κατάδικο σου. Δεν ξέρω την ηλικία που είχα τότε, αλλά τώρα περνάνε σαν σκηνές από ταινία στη σκέψη μου παλιές εικόνες ο πατέρας να μου κάνει μαθήματα ισορροπίας, η μητέρα να με μαλώνει τρέμοντας όταν πέρασα το δρόμο χωρίς να κοιτάξω, το πρώτο μου πέσιμο, την κολώνα που ερχόταν καταπάνω μου και τέλος την αίσθηση της ελευθερίας εκείνης του πουλιού που πετάει πάνω στις δύο ρόδες.
Έμαθα ποδήλατο πολύ μικρός. Οι συνθήκες στο χωριο ήταν ιδανικές. Ίσιοι δρόμοι χωρίς ανηφόρες και αυτοκίνητα αλλά το πιο σημαντικό: η πολύ μεγάλη συμμορία ποδηλατοδρόμων πιτσιρικάδων πάντα πρόθυμων για βόλτες και κόντρες. Ακόμα και το πρώτο μου φλερτ ήταν με το δίκυκλο μου: εγώ κι εκείνη τρέχαμε και ξεφεύγαμε μακριά από τους άλλους της παρέας και κρύβαμε τα ποδήλατα μας κι εμάς μαζί στους θάμνους. . Στην πρώτη γυμνασίου και ως τα μισά της δευτέρας πήγαινα με αυτό σχολείο μαζί με μερικά φιλαράκια, όμως σιγά-σιγά οι άλλοι το εγκατέλειψαν και αναγκάστηκα κι εγώ να κάνω το ίδιο.
Αγαπώ το ποδήλατό μου. Ζηλεύω κάποιες πόλεις της Ελλάδας αλλά και ξένες χώρες που βλέπω όλοι, μικροί και μεγάλοι, να κυκλοφορούν με τα ποδήλατα τους. Λυπάμαι για την Αθήνα που δεν είναι φιλική στο ποδήλατο και στεναχωριέμαι που ακούω παιδιά να λένε ότι δεν το είχαν ποτέ τους και ακόμα ότι δεν έμαθαν ποτέ ποδήλατο. 

 Παίρνω ένα ποδήλατο και φεύγω για τ’ αδύνατο

κρατάω στο χέρι το κλειδί
πιάνω το τιμόνι ο σφυγμός μου δυναμώνει
το έργο κάπου το `χω ξαναδεί

Ήμουν μικρό παιδάκι με καθαρή καρδιά
είχα τ’ ονειρό μου, το ποδήλατό μου
κι όλα έμοιαζαν σωστά
έγινα δεκάξι, κι όλα ήταν εντάξει
είχα μια ζωή μπροστά

Το ποδήλατό μου, ήταν πάντοτε δικό μου
και με πήγαινε πολύ μακρυά
μέσα στη Σαχάρα, σαν την πιο βαθιά λαχτάρα
μ’ οδηγούσε πέρα απ’ τη χαρά

Και τώρα στον αγώνα, ξανά απ’ την αρχή
Φόρτσα στο πεντάλι, να `ρθουνε κι οι άλλοι
πάμε για ορθοπεταλιές
τα ποδήλατά μας, όπως τα όνειρά μας
ξέρουν από ανηφοριές