Τζουμέρκα: Ανάβαση στη Στρογγούλα

Ό,τι γράφεται, είναι πρώτα για μας, γι' αυτό και δεν διεκδικούμε τίποτα περισσότερο από μια ημερολογιακή καταγραφή αυτών που ζήσαμε.  Μια περιοχή με ξεχωριστή προσωπικότητα, που βρίσκεται στους Νομούς Άρτας και Ιωαννίνων, δυτικά του Νομού Τρικάλων και νότια του Μετσόβου.

Πολύ δύσκολα βρήκαμε να μείνουμε, αφού δέκα μέρες νωρίτερα ήταν όλα κλειστά. Αυτό που μας είπαν όλοι, είναι ότι τα τριήμερα έχουν φουλ κάλυψη όλοι οι ξενώνες και τα καταλύματα. Αλλά πόσα τριήμερα έχει ο χρόνος... Τον υπόλοιπο καιρό δεν έχει πολύ κόσμο. Οι υποδομές είναι σχετικά λίγες, ένας - δύο ξενώνες σε κάθε χωριό. Βρίσκουμε ότι ο τουρισμός έχει μια αργή αλλά σταθερή άνοδο, με σεβασμό, ακόμα, στην παράδοση και στα ιδιαίτερα τοπικά χαρακτηριστικά. Αυτό μας αρέσει και το επικροτούμε. Η καθυστέρηση οφείλεται και στην απόσταση από τα κέντρα, Αθήνα και Θεσσαλονίκη, αλλά και στην όχι και τόσο καλή ποιότητα των δρόμων.
Ορεινή και δασωμένη περιοχή, με αρκετές κορυφές και εντυπωσιακό ανάγλυφο, χωριά χωμένα μέσα στο πράσινο, χωριά με το γνωστό παραδοσιακό ηπειρώτικο στοιχείο, μαστοροχώρια, βλαχοχώρια με μπόλικη ιστορία και παράδοση. Διασχίζεται από τον ποταμό Άραχθο και τη χαράδρα του, ένα ποτάμι με 55 γεφύρια, με το πιο γνωστό, το μεγαλύτερο μονότοξο των Βαλκανίων, το Γεφύρι της Πλάκας.
Άνθρωποι φιλόξενοι, κατά το πλείστον αυτή την εποχή ηλικιωμένοι, καλοσυνάτοι, με αισιόδοξο βλέμμα και χαμόγελο. Το καλοκαίρι, όπως λένε και οι ίδιοι έχει αρκετό κόσμο, έχει και νέους, που όλο και περισσότερο αρχίζουν να αγαπάνε τα χωριά που γεννήθηκαν οι γονείς τους και οι παππούδες τους.
Η βασική πρόσβαση είναι από Άρτα και από Γιάννενα. Υπάρχει και χωματόδρομος από την Ανθούσα - Ματσούκι και από Χαλίκι - Καλαρρύτες, όμως είναι δύσβατος και δεν συνιστάται. Εμείς αποφασίσαμε να πάμε από τα Τρίκαλα. Μετά την Πύλη και πριν την Ελάτη στρίβουμε αριστερά, βορειοδυτικά για Μεσοχώρα. Διασχίσαμε μια αρκετή απόσταση χωματόδρομο μετά το φράγμα, στο τμήμα που γίνονται τα έργα για τη διάνοιξη του νέου αυτοκινητοδρόμου Τρικάλων, Άρτας και Ιωαννίνων, με γέφυρες και σήραγγες. Τα πρώτα μεγάλα χωριά, που συναντάμε στο Νομό Άρτας, είναι το Αθαμάνιο και το Βουργαρέλι. Από κει τα Άγναντα, που εμείς θέλουμε να φθάσουμε, είναι περίπου 42 χιλιόμετρα.

Τα Άγναντα

Άγναντα, πρωτεύουσα του Δήμου Αγνάντων, στους πρόποδες της Στρουγγούλας, υψόμετρο περίπου 750 μέτρα, στο κέντρο της ευρύτερης περιοχής των Τζουμέρκων με πολλά νερά, βρύσες, νερόμυλους, πλατάνια, γενικά πολύ βλάστηση. Όμορφο χωριό κυριολεκτικά μέσα στο πράσινο, με σπίτια συνηθισμένα όμως, χωρίς το ιδιαίτερο ηπειρώτικο στοιχείο. Μείναμε στα ενοικιαζόμενα δωμάτια του Χριστοβασίλη και του Γιαννούλα. Ο μοναδικός ξενώνας «ΤΟ ΑΡΧΟΝΤΙΚΟ ΤΩΝ ΤΖΟΥΜΕΡΚΩΝ» του Γιάννη Γιαννούλα δεν είχε ελεύθερα δωμάτια. Όμως οι ορειβάτες προσαρμόζονται εύκολα σε όλες τις συνθήκες, χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις.

Ο Καταρράκτης

Φθάσαμε κατά τις τρεις το απόγευμα και χωρίς καλά καλά να τακτοποιηθούμε στα δωμάτια, φύγαμε για το χωριό Καταρράκτης για χαλαρό περπάτημα. Πάνω από το χωριό είναι ο καταρράκτης, που δίνει και το όνομα στο χωριό. Σε μικρή απόσταση υπάρχει το όμορφο πέτρινο τουριστικό περίπτερο από όπου ξεκινάει το καλντερίμι, που οδηγεί στο ρέμα και στον καταρράκτη, κι από κει στο χωριό, και απέναντι στο δασικό χωριό. Συνεχίσαμε νοτιοανατολικά προς το καταφύγιο και κάτω από την κορυφή Καταφίδι για 2,5 ώρες περίπου. Σκηνικό και η ώρα είναι κατάλληλη για φωτογραφία με τον καταρράκτη και τα νερά, τις αγελάδες που έβοσκαν στον ορίζοντα, τα πρόβατα και το σκύλο, τα ωραία χρώματα του ουρανού και τις σκιές που έριχνε ο ήλιος μέσα από τα σύννεφα πλησιάζοντας στη δύση. Ο Μήτσος ήταν στις καλύτερές του. Το απολάμβανε δίνοντας σε κάθε στιγμή μαθήματα φωτογραφίας σε όλους μας, αποτυπώνοντας τα χρώματα, τις σκιές και το ανάγλυφο του ορεινού τοπίου, αλλά και τις γραμμές των αεροπλάνων στον ουρανό.
Το βράδυ χαρήκαμε τη ζεστή φιλοξενία και τη συζήτηση με τους θαμώνες στο μικρό καφενείο στην πάνω πλατεία του χωριού, συζητήσαμε για την ανάβαση στη Στρογκούλα και τη διαδρομή με μαθήματα «επί χάρτου» και ντόπιο τσίπουρο από τα μαύρα σταφύλια, τα ζαμπέλα. Εμείς στην Ευρυτανία τα λέμε «φράουλα». Στη συνέχεια φαγητό στην ταβέρνα ΠΑΝΟΡΑΜΑ.

Η ανάβαση στην Στρογκούλα (2107 μέτρα)

Ο βασικός σκοπός της παρουσίας μας στα Τζουμέρκα και ο κορμός του προγράμματος ήταν η ανάβαση στην Στρογκούλα. Όταν φτιάχναμε το πρόγραμμα, με βάση και τη διαμονή στα Άγναντα, μας «έκατσε» αυτή η κορυφή κι αυτή η διαδρομή. Θα μπορούσε να ήταν το Καταφίδι (2393μ) που είναι και ψηλότερο, αλλά κάθε φορά κάτι συμβαίνει και οριστικοποιείς ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα. Αναχωρήσαμε κατά τις 8:30 με δύο αυτοκίνητα. Βγαίνοντας από το χωριό στρίβουμε αμέσως δεξιά στον ανηφορικό τσιμεντόδρομο και στη συνέχεια παίρνουμε ένα δύσκολο για τα αυτοκίνητα χωματόδρομο με αρκετές πέτρες. Υποχρεωθήκαμε να αφήσουμε τα αυτοκίνητα αρκετά κάτω από το εκκλησάκι της Ανάληψης, που ήταν ο προορισμός μας Συνεχίσαμε το δασικό δρόμο ανεβαίνοντας με πολλές στροφές μια διαδρομή όμορφη, μέσα στο πράσινο με το πλούσιο δάσος από έλατα, πεύκα, γαύρους, αγριάμπελες, με πολλά χόρτα και λουλούδια της εποχής, κυκλάμινα, αρωματικά βότανα, μέντες και φουσκλούνια.
Λίγο πριν το τέλος του δασικού δρόμου, στα τελευταία έλατα, παίρνουμε το μονοπάτι αριστερά και πάνω και συναντάμε μια στάνη δίπλα σε ένα - δυο έλατα, με μια βρύση στην άκρη και τυρί αποθηκευμένο πρόχειρα στους τενεκέδες σκεπασμένο με νάιλον. Τυρί φρέσκο από τα δίφορα, όπως μας εξήγησε ο νεαρός γιος του τσοπάνη, που ήρθε με το αγροτικό να πάρει μερικά δοχεία.
Συνεχίζουμε με τραβέρσα αριστερά. Το μονοπάτι περνάει τη ράχη της πλαγιάς, ξαναγυρίζει και συνεχίζει ολόραχα, περνάει δίπλα σε μια γκρεμισμένη καλύβα, συναντάει τα σκαλιά στο βράχινο ταμπλό μπροστά μας, σχεδόν κατακόρυφα και λίγο δεξιά, και βγαίνει στην ράχη ψηλά, έχοντας δεξιά τη Ρόκα, το Γερακοβούνι και το Καταφίδι και αριστερά δυτικά κι απέναντι, σε μικρή απόσταση, τη Στρογκούλα.
Το κατέβασμα είναι άνετο ακολουθώντας ακριβώς το μονοπάτι.
Μια εύκολη και χαλαρή ανάβαση, συνολικά 8 ώρες,  Σε άλλες συνθήκες ο χρόνος πρέπει να είναι λιγότερος. Όμως σε συνθήκες χιονιού πρέπει να έχει αρκετή δυσκολία και θέλει εξοπλισμό.
Βράδυ και σχεδόν στο σούρουπο φύγαμε να επισκεφθούμε τα Πράμαντα και τους Μελισσουργούς για καφέ και φαγητό. Δεν ήταν η καταλληλότερη ώρα να δούμε τα δύο χωριά, αλλά και η κούραση δεν επέτρεψε για κάτι ιδιαίτερο.