Απόδραση στων Αχέρων
Μάιος με ασυνήθιστα ψηλές θερμοκρασίες. Ψυχολογία για θάλασσα, αλλά μόλις πέρασα την γέφυρα του Beley στο χωριό Γλυκή, η διάθεσή μου άλλαξε. Ο Αχέροντας επικρατεί στις αισθήσεις μου και δροσίζει με τη μία το σώμα και τη διάθεσή μου. Στο εστιατόριο-ξενώνα της Ελένης, δίπλα στη γέφυρα, με περιμένει ο Βασίλης ο Δημητρίου,
ο συνάδελφός μου. Οργανώνει εδώ ένα μίνι ράφτινγκ 2 χιλιομέτρων, από
τις πηγές ως την γέφυρα τη σιδερένια. Αλλά και τοξοβολία, εναέριο
πέρασμα, παιγνίδια προσανατολισμού και αναρρίχηση σε τεχνητή πίστα.Πέντε-έξι μαγαζιά έχουν αναπτυχθεί από τη μια κι από την άλλη μεριά του ποταμού, εδώ στο Γλυκή. Ταβέρνες, café και μικροί ξενώνες. Πηγαίνουμε στις πηγές του Αχέροντα, δύο χιλιόμετρα πιο πάνω. Ο δρόμος σταματάει και ένα πλακόστρωτο 100 μέτρων σε οδηγεί στις πηγές. Ονειρικό μέρος. Νερά αναβλύζουν από παντού μέσα σε πυκνό δάσος πλατάνων. Παγκάκια και ξύλινα γεφυράκια σε βοηθούν να περιηγηθείς και να καθίσεις, να ξεκουραστεί η ψυχή σου.
Δεν είναι αυτές οι πηγές του ποταμού Αχέροντα στο ξεκίνημά
του. Το ποτάμι έχει διανύσει πολλά χιλιόμετρα μέχρι εδώ. Ξεκινάει στον Νομό Ιωαννίνων, στο
όρος Τόμαρος, σε υψόμετρο 1600 μέτρα. Στο χωριό Σερζιανά, γίνεται φαράγγι, που διαρκεί μέχρι το Γλυκή.
Είχα έρθει στο μέρος ετούτο με το καγιάκ μου το 1996, μαζί με τον Παντελή τον αδερφό μου και τον Γιάννη Χολέβα. Και ήμασταν τότε και οι πρώτοι Έλληνες που είχαν κατέβει το ποτάμι με καγιάκ. Πολλά περάσματα 4ου βαθμού, τα στενά του Άδη στην αρχή του φαραγγιού και ένας ωραίος καταρράκτης πριν την γέφυρα του Ντάλα, είναι τα στοιχεία που έχουν χαραχτεί στη μνήμη μου. Και ένα περιστατικό που αν εξελισσόταν, δεν θα υπήρχε πλέον μνήμη για να χαραχτεί! Είχαμε χαλαρώσει γιατί η διαδρομή έφτανε προς το τέλος της και είχα γυρίσει τη βάρκα μου προς την αντίθετη κατεύθυνση, λέγοντας ανέκδοτο στους άλλους. Ξαφνικά άκουσα πίσω μου θόρυβο που πρόδιδε έντονη πτώση νερού και τα χέρια μου απ την τρομάρα έβγαλαν διπλάσια δύναμη. Ένα μικρό τελευταίο eddy (ευνοϊκός στρόβιλος) είχε μείνει, πριν η ψυχή μου κατέβει στον Άδη, όπως πίστευαν και οι αρχαίοι μας.
Κατεβήκαμε να ελέγξουμε. Τότε ήταν που κιτρίνισα ή άσπρισα ή δεν ξέρω τι χρώμα ακριβώς πήρα. Ο καταρράκτης κατέληγε σε ένα σιφόνι τέλεια σχηματισμένο. Δηλαδή, που δεν γλιτώνεις με τίποτα!
Ως εδώ, που είναι και η γέφυρα του Ντάλα, έρχεται μονοπάτι. Θα το βρείτε παίρνοντας το δρόμο αριστερά όπως κατεβαίνει το ποτάμι, από το Γλυκή. Ο δρόμος σε λίγο σταματάει και αρχίζει το μονοπάτι. Εδώ είναι και η «Σκάλα της Τζαβέλαινας», που κατεβαίνει στο ποτάμι και δίπλα του μετά το μονοπάτι βγάζει στο χωριό. Αν έχετε διάθεση για περπάτημα όμως, μην κατεβείτε τη σκάλα και συνεχίστε ως τη γέφυρα του Ντάλα. Θα περπατήσετε κάνα μισάωρο, αλλά αξίζει τον κόπο. Και αν είναι και καλοκαίρι, πάρτε μαζί σας μαγιό και μόλις φτάσετε στο ποτάμι, κατεβείτε μαζί του. Θα ζήσετε μια απίθανη -χωρίς κίνδυνο- εμπειρία, γιατί τα στενά του ποταμού εδώ και τα καθαρά νερά του, δε θα σας θυμίσουν τα στενά του Άδη, αλλά τον παράδεισο!
Στην αρχαιότητα πίστευαν ότι ο Αχέροντας αποτελεί τον ποταμό εκείνο, τον διάπλου του οποίου έκανε, σύμφωνα με την αρχαία ελληνική μυθολογία, ο «ψυχοπομπός» Ερμής παραδίδοντας τις ψυχές των νεκρών στον Χάροντα για να καταλήξουν στο βασίλειο του Άδη. Η κάθε ψυχή, περνώντας από το πορθμείο του Χάροντα, έπρεπε να δώσει από έναν οβολό για τη μεταφορά, ενώ αξιοσημείωτη είναι η περίπτωση του Μένιππου, τον οποίο αναφέρει ο Λουκιανός, ως τον μοναδικό που διέσχισε τον Αχέροντα χωρίς να πληρώσει.
Στο δρόμο του ο ποταμός διασταυρωνόταν με τους Πυριφλεγέθοντα και Κωκυτό, στο σημερινό
χωριό Μεσοπόταμος, στο σημείο όπου βρίσκεται το αρχαίο Νεκρομαντείο του Αχέροντα,
το οποίο προωθούσε την επικοινωνία με τις ψυχές. Αχέρων, Κωκυτός και
Πυριφλεγέθων συναποτελούσαν τους τρεις ποταμούς του Άδη, και οι τρείς με
θλιβερά ονόματα (Αχέρων = χωρίς χαρά, Πυριφλεγέθων = πύρινος, Κωκυτός =
θρήνος) συμβολίζοντας την θλίψη και τους θρήνους του θανάτου και
δίνοντας το συμβολισμό της πύρινης κολάσεως.
Σύμφωνα με την λαϊκή παράδοση τα νερά του ποταμού ήταν πικρά καθώς ένα "στοιχειό" (τέρας) που ζούσε στις πηγές του δηλητηρίαζε τα νερά. Ο Άγιος Δονάτος, πολιούχος της Μητρόπολης Παραμυθιάς Θεσπρωτίας, σκότωσε το στοιχειό και τα νερά του Αχέροντα έγιναν γλυκά. Έτσι πήρε και το όνομά του το χωριό Γλυκή. Ένα ενδιαφέρον στοιχείο από την αρχαία Ελληνική μυθολογία που μαρτυρά την συνέχεια αυτής στην σύγχρονη πλέον λαϊκή παράδοση είναι το εξής: Κατά την τιτανομαχία οι Τιτάνες έπιναν νερό από τον Αχέροντα για να ξεδιψάσουν γεγονός που προκάλεσε την οργή του Δία ο οποίος μαύρισε και πίκρανε τα νερά του.
Όταν είχα πρωτόρθει στο Γλυκή, μία ταβέρνα ήταν όλο κι όλο, αυτή δίπλα στη γέφυρα τη σιδερένια και κανένας ξενώνας. Τώρα το χωριό έχει καμιά δεκαριά ξενώνες κι άλλες τόσες ταβέρνες. Δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο ως αρχιτεκτονική, αλλά η θέση του είναι ιδανική για να μείνετε μερικές μέρες είτε είναι χειμώνας, είτε καλοκαίρι.
Με έδρα το χωριό, μπορείτε να κάνετε πολλές εξορμήσεις. Μία προς τα χωριά του Σουλίου, ο δρόμος για τα οποία αρχίζει ακριβώς εκεί που τελειώνει το Γλυκή, απ τη μεριά που φεύγεις για Παραμυθιά.
όρος Τόμαρος, σε υψόμετρο 1600 μέτρα. Στο χωριό Σερζιανά, γίνεται φαράγγι, που διαρκεί μέχρι το Γλυκή.Είχα έρθει στο μέρος ετούτο με το καγιάκ μου το 1996, μαζί με τον Παντελή τον αδερφό μου και τον Γιάννη Χολέβα. Και ήμασταν τότε και οι πρώτοι Έλληνες που είχαν κατέβει το ποτάμι με καγιάκ. Πολλά περάσματα 4ου βαθμού, τα στενά του Άδη στην αρχή του φαραγγιού και ένας ωραίος καταρράκτης πριν την γέφυρα του Ντάλα, είναι τα στοιχεία που έχουν χαραχτεί στη μνήμη μου. Και ένα περιστατικό που αν εξελισσόταν, δεν θα υπήρχε πλέον μνήμη για να χαραχτεί! Είχαμε χαλαρώσει γιατί η διαδρομή έφτανε προς το τέλος της και είχα γυρίσει τη βάρκα μου προς την αντίθετη κατεύθυνση, λέγοντας ανέκδοτο στους άλλους. Ξαφνικά άκουσα πίσω μου θόρυβο που πρόδιδε έντονη πτώση νερού και τα χέρια μου απ την τρομάρα έβγαλαν διπλάσια δύναμη. Ένα μικρό τελευταίο eddy (ευνοϊκός στρόβιλος) είχε μείνει, πριν η ψυχή μου κατέβει στον Άδη, όπως πίστευαν και οι αρχαίοι μας.
Κατεβήκαμε να ελέγξουμε. Τότε ήταν που κιτρίνισα ή άσπρισα ή δεν ξέρω τι χρώμα ακριβώς πήρα. Ο καταρράκτης κατέληγε σε ένα σιφόνι τέλεια σχηματισμένο. Δηλαδή, που δεν γλιτώνεις με τίποτα!
Ως εδώ, που είναι και η γέφυρα του Ντάλα, έρχεται μονοπάτι. Θα το βρείτε παίρνοντας το δρόμο αριστερά όπως κατεβαίνει το ποτάμι, από το Γλυκή. Ο δρόμος σε λίγο σταματάει και αρχίζει το μονοπάτι. Εδώ είναι και η «Σκάλα της Τζαβέλαινας», που κατεβαίνει στο ποτάμι και δίπλα του μετά το μονοπάτι βγάζει στο χωριό. Αν έχετε διάθεση για περπάτημα όμως, μην κατεβείτε τη σκάλα και συνεχίστε ως τη γέφυρα του Ντάλα. Θα περπατήσετε κάνα μισάωρο, αλλά αξίζει τον κόπο. Και αν είναι και καλοκαίρι, πάρτε μαζί σας μαγιό και μόλις φτάσετε στο ποτάμι, κατεβείτε μαζί του. Θα ζήσετε μια απίθανη -χωρίς κίνδυνο- εμπειρία, γιατί τα στενά του ποταμού εδώ και τα καθαρά νερά του, δε θα σας θυμίσουν τα στενά του Άδη, αλλά τον παράδεισο!
Στην αρχαιότητα πίστευαν ότι ο Αχέροντας αποτελεί τον ποταμό εκείνο, τον διάπλου του οποίου έκανε, σύμφωνα με την αρχαία ελληνική μυθολογία, ο «ψυχοπομπός» Ερμής παραδίδοντας τις ψυχές των νεκρών στον Χάροντα για να καταλήξουν στο βασίλειο του Άδη. Η κάθε ψυχή, περνώντας από το πορθμείο του Χάροντα, έπρεπε να δώσει από έναν οβολό για τη μεταφορά, ενώ αξιοσημείωτη είναι η περίπτωση του Μένιππου, τον οποίο αναφέρει ο Λουκιανός, ως τον μοναδικό που διέσχισε τον Αχέροντα χωρίς να πληρώσει.
Στο δρόμο του ο ποταμός διασταυρωνόταν με τους Πυριφλεγέθοντα και Κωκυτό, στο σημερινό
χωριό Μεσοπόταμος, στο σημείο όπου βρίσκεται το αρχαίο Νεκρομαντείο του Αχέροντα,
το οποίο προωθούσε την επικοινωνία με τις ψυχές. Αχέρων, Κωκυτός και
Πυριφλεγέθων συναποτελούσαν τους τρεις ποταμούς του Άδη, και οι τρείς με
θλιβερά ονόματα (Αχέρων = χωρίς χαρά, Πυριφλεγέθων = πύρινος, Κωκυτός =
θρήνος) συμβολίζοντας την θλίψη και τους θρήνους του θανάτου και
δίνοντας το συμβολισμό της πύρινης κολάσεως.Σύμφωνα με την λαϊκή παράδοση τα νερά του ποταμού ήταν πικρά καθώς ένα "στοιχειό" (τέρας) που ζούσε στις πηγές του δηλητηρίαζε τα νερά. Ο Άγιος Δονάτος, πολιούχος της Μητρόπολης Παραμυθιάς Θεσπρωτίας, σκότωσε το στοιχειό και τα νερά του Αχέροντα έγιναν γλυκά. Έτσι πήρε και το όνομά του το χωριό Γλυκή. Ένα ενδιαφέρον στοιχείο από την αρχαία Ελληνική μυθολογία που μαρτυρά την συνέχεια αυτής στην σύγχρονη πλέον λαϊκή παράδοση είναι το εξής: Κατά την τιτανομαχία οι Τιτάνες έπιναν νερό από τον Αχέροντα για να ξεδιψάσουν γεγονός που προκάλεσε την οργή του Δία ο οποίος μαύρισε και πίκρανε τα νερά του.
Όταν είχα πρωτόρθει στο Γλυκή, μία ταβέρνα ήταν όλο κι όλο, αυτή δίπλα στη γέφυρα τη σιδερένια και κανένας ξενώνας. Τώρα το χωριό έχει καμιά δεκαριά ξενώνες κι άλλες τόσες ταβέρνες. Δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο ως αρχιτεκτονική, αλλά η θέση του είναι ιδανική για να μείνετε μερικές μέρες είτε είναι χειμώνας, είτε καλοκαίρι.
Με έδρα το χωριό, μπορείτε να κάνετε πολλές εξορμήσεις. Μία προς τα χωριά του Σουλίου, ο δρόμος για τα οποία αρχίζει ακριβώς εκεί που τελειώνει το Γλυκή, απ τη μεριά που φεύγεις για Παραμυθιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου