Από τη Σοσιαλ-μανία στην Τσιπρο-μανία…

Η μεταπολίτευση τελικά κατέρρευσε με έναν κρότο και όχι με έναν λυγμό. Στις εκλογές της 6/5/2012 η πλειοψηφία των Ελλήνων τα γκρέμισε όλα με την ψήφο της. Πρόσωπα, κόμματα, συσχετισμούς, ιδεολογήματα, στρατηγικές, τακτικισμούς, φιλοδοξίες, δολοπλοκίες, καμαρίλα. Είπε όχι σε όλα. Ψήφισε, για όσους δεν το κατάλαβαν, με επάρκεια, στη βάση του αντιμνημονίου – Μνημονίου. Αν αυτό που πρωτεύει είναι το συμφέρον της χώρας και του λαού της, το αποτέλεσμα των εκλογών είναι μια καλή ευκαιρία να αποδειχθεί αν υπάρχει η δυνατότητα της «κυβερνώσας» Αριστεράς να το προασπίσει. Τα αστικά κόμματα που κυβέρνησαν μετά την Μεταπολίτευση και κυρίως το ΠΑΣΟΚ, οδήγησαν τη χώρα στη χρεωκοπία. Σ’ αυτό συνέβαλε τα μέγιστα και η Αριστερά με τα αλήστου μνήμης συνδικάτα (ΑΔΕΔΥ, ΓΣΕΕ, ΟΤΟΕ, ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ κλπ.) που με τις αλλεπάλληλες απεργίες παρέλυαν την οικονομία και εξεβίαζαν τους πάντες και τα πάντα. Ήταν οι ηγεσίες τους πλήρως εξαρτημένες από παράκεντρα εξουσίας, κρατικοδίαιτες, πλουτίσασαι παρανόμως και γι’ αυτό πρέπει να εφαρμοσθεί ο νόμος του πόθεν έσχες.
Η μεταπολιτευτική δημοκρατία είχε στα χέρια της πολλά χρήματα. Και αντί να τα χρησιμοποιήσει για την ανάπτυξη της οικονομίας τα χρησιμοποίησε για να εξαγοράζει ψήφους και να δημιουργεί τα λεγόμενα «νέα τζάκια» τύπου Κοσκωτά, υποχείρια του κομματικού μηχανισμού, που ήλεγχε άμεσα ή έμμεσα τα πάσης φύσεως Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (ΜΜΕ). Με αυτά παραπλανούσαν τον ψηφοφόρο παρουσιάζοντας το άσπρο-μαύρο και επέβαλαν κυβερνήσεις της αρεσκείας των. Κοινό μυστικό ήταν ότι όποιος έμπαινε σ’ αυτόν τον μηχανισμό ή διέθετε χρήματα έβγαινε βουλευτής. Όποιος δεν είχε χρήματα ή μαικήνες να τον πάρουν υπό την προστασία τους, βολόδερνε στην ταλαιπωρία και την υπερπροσπάθεια με αβέβαιο αποτέλεσμα.
Ουδείς αμφιβάλλει ότι η δημοκρατία μας ήταν αργυρώνητη και τίποτα δεν γινόταν στο όνομα του δήμου αν δεν υπήρχαν ιδιοτελή συμφέροντα πίσω απ’ αυτούς που έπαιρναν τις αποφάσεις. Σίγουρα υπήρχαν εξαιρέσεις δημοσίων ανδρών, μετρημένες στα δάχτυλα, που δεν υπάκουαν στον παραπάνω κανόνα. Και βέβαια δεν έδιδαν τον τόνο, οι απόψεις τους δεν περνούσαν στα ΜΜΕ και οι ίδιοι ήταν περιθωριοποιημένοι. Αν η Αριστερά καταφέρει να βγάλει τη χώρα από το Μνημόνιο και να τη στήσει στα πόδια της, όλοι θα της πουν συγχαρητήρια. Είθισται στους μεσογειακούς λαούς, όπως ο δικός μας ο ενθουσιασμός της στιγμής να βάζει στην άκρη πολλές φορές την ιστορική εμπειρία. Η ελπίδα ότι όλα μπορούν να αλλάξουν ως διά μαγείας δημιουργεί ευφορία και το υποκείμενο μπορεί να πιστέψει προς το παρόν τις μεγαλύτερες παραδοξότητες, μέχρι να διαψευσθεί ή να επιβεβαιωθεί.
Γνωρίζουμε πάντως ότι η ελληνική Αριστερά, κυρίως αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, είχε πάντα και συνεχίζει να έχει μια αντιπάθεια σε οτιδήποτε έχει να κάνει με την πατρίδα είτε με αξίες περί ελληνικότητας. Σ’ αυτό ταιριάζει με τους κοσμοπολίτες της άλλης πλευράς, που βλέπουν τον κόσμο σαν άθροισμα οικονομικών σχέσεων και μόνο. Τούτο μάλιστα, δοθείσης ευκαιρίας, έχει επιβεβαιωθεί άπειρες φορές με πολλούς τρόπους. Πρόσφατα ο νυν πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλ. Τσίπρας, προκάλεσε με την νοοτροπία και τη συμπεριφορά του ήκιστα κολακευτικά σχόλια για τον ίδιο και το ΣΥΡΙΖΑ. Μόλις πήρε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, κ. Κάρολο Παπούλια, τη διερευνητική εντολή σχηματισμού κυβερνήσεως, άρχισε να συνομιλεί με τις «παρτίδες του», δηλαδή τις ηγεσίες των αμαρτωλών συνδικάτων (λιμενεργατών, αερομεταφορών, αστικών συγκοινωνιών, ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, ΟΤΟΕ κλπ.), αντί να συνομιλεί με τους αρχηγούς των πολιτικών κομμάτων για σχηματισμό οικουμενικής κυβερνήσεως ή εθνικής σωτηρίας προκειμένου η χώρα εξέλθει από την τραγική κατάσταση στην οποία περιήλθε.
Δυστυχώς ζούμε σήμερα τις ημέρες μιας «Τσίπρα-μανίας», όπως οι παλαιότεροι θυμούνται την δεκαετία του 1970 όταν η πανίσχυρη Ν.Δ. του 55% διολίσθησε στην περίφημη «σοσιαλμανία», χάνοντας τη μάχη της ιδεολογίας από τότε και ως σήμερα. Ορισμένοι εκ των εμπνευστών και υποστηρικτών της «Τσίπρα-μανίας» είναι ιδιοτελείς και εξυπνάκηδες, πιστεύοντας ότι θα ενισχύσουν την προσωπική τους θέση στο υφιστάμενο εσωκομματικό και το (ευρύτερο) πολιτικό στερέωμα. Άλλοι είναι ιδιοτελείς ελπίζοντας ότι θα γίνουν συμπαθείς σε ευρύτερες μάζες και θα διασωθούν μέσα από το καταρρέον σκηνικό της Μεταπολίτευσης.
Ωστόσο αμφότερες οι ομάδες εξευτελίζονται πολλαπλά:
• Πρώτον, εξευτελίζονται με τη βιασύνη τους να προσφέρουν ψήφο ανοχής (ή και εμπιστοσύνης) στον ΣΥΡΙΖΑ που, όσο κι αν αναδείχθηκε στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης αντιπροσωπεύει απλώς το 16,78% της λαϊκής ψήφου. Μπροστά στον πανικό ή στο προσωπικό συμφέρον ξεχνούν ότι υπάρχει και το υπόλοιπο 83,22% όπως ξεχνούν ότι δεν πρόκειται για ένα κόμμα που προήλθε από παρθενογέννηση, αλλά για συνασπισμό 12 συνιστωσών, πλήρως εξαρτημένου παλαιότερα από το ΚΚΕ που είχε ως πρότυπο τον αιμοσταγή Στάλιν. Όσοι, λοιπόν, προσχωρούν στην «Τσίπρα-μανία» νυμφεύονται και τις συνιστώσες ΑΚΟΑ, ΔΕΑ, ΔΗΚΚΙ, ΚΟΕ, ΚΟΚΚΙΝΟ, Οικοσοσιαλιστές, Συνασπισμός, Ενεργοί Πολίτες, ΚΕΔΑ, Ριζοσπάστες, Ομάδα Ρόζα και Αντικαπιταλιστική Πολιτική Ομάδα ήτοι εν συνόλω 12.
• Δεύτερον, εξευτελίζονται από την αντίφαση ότι, αν και επιμένουν να προσφέρουν τις πρόθυμες υπηρεσίες τους, δεν γίνονται δεκτές από το ΣΥΡΙΖΑ! Ποιο συμφέρον έχει ο κ. Τσίπρας να στηριχθεί από στελέχη άλλων κομμάτων με βεβαρυμένο ιστορικό παρελθόν και να αμαυρώσει τη λαμπερή βιτρίνα των 12 συνιστωσών που, με μέγιστο κόπο, κατάφερε να παρουσιάσει, αν και αυτές αλληλοσπαράσσονται σε τακτά χρονικά διαστήματα;
• Τρίτον, εξευτελίζονται με το παιδαριώδες τέχνασμα ότι ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, παρά τη διακομματική στήριξη, θα αποτύχει, θα απομυθοποιηθεί, θα αποδειχθεί ότι δεν έχει τη συνταγή για έξοδο από την κρίση και, τελικά, θα καταρρεύσει. Μια τέτοια άποψη είναι θεμιτό να διατυπώνεται από κάποιον απλό αγανακτισμένο πολίτη, αλλά απαράδεκτο να προβάλλεται από στελέχη άλλων κομμάτων. Γιατί η διακομματική στήριξη στον κ. Τσίπρα ισοδυναμεί με μονόδρομο σύγκρουσης με την Ενωμένη Ευρώπη, περαιτέρω υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου, διάλυση των όποιων κρατικών δομών έχουν απομείνει και, τελικά, υιοθέτηση της ιδεολογίας ΣΥΡΙΖΑ. Προφανέστατα οι θιασώτες της «Τσίπρα-μανίας» δεν έχουν ανοίξει το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ ή τις θέσεις των 12 συνιστωσών.
Η Μεταπολίτευση οδήγησε την Ελλάδα στη χρεοκοπία, ψυχορραγεί και δεν έχει καμιά ελπίδα να ανανήψει. Η «ωραία» εκείνη εποχή που η Δεξιά δεν ήταν Δεξιά και η Αριστερά ήταν «κάτοικοι» των βορείων προαστίων (Φιλοθέη, Εκάλη κ.λπ.) έφτασε ξαφνικά στο τέλος της, υπό το βάρος της χρεοκοπίας και με σημαία την ήσσονα προσπάθεια, την διαφθορά, την κλοπή και απάτη, καθώς και το «ζειν με δανεικά», πουλώντας την ψήφο μας για ένα διορισμό στο δημόσιο.
Αυτή η Μεταπολίτευση αφήνει στην Ελλάδα μια παρακαταθήκη, που είναι σάρκα εκ της σαρκός της. Αφήνει την Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, που ψηφίστηκε μαζί από ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ επειδή υποσχόταν να κάνει ό,τι έκαναν τα δύο μεγάλα κόμματα τα προηγούμενα χρόνια. Προσλήψεις στο Δημόσιο, καλή ζωή για τους δικούς μας (των αμαρτωλών συνδικάτων...) και μια Αθήνα έμπλεη εκατοντάδων χιλιάδων λαθρομεταναστών.
Απούσα τραγικά η αστική τάξη της χώρας. Πιάστηκε στον ύπνο. Η καλοπέραση και η ευδαιμονία της Μεταπολίτευσης την έκανε να πιστεύει ότι εξαγοράζοντας κάποιους «διαβασμένους αριστερούς», θα μπορούσε ίσως και για χίλια χρόνια να ξεκουράζεται στα βόρεια της Αττικής και να ασκεί επιστασία στην Ελλάδα. Είδαμε αυτή την αστική τάξη στα δύο προηγούμενα χρόνια που η χώρα γλιστρούσε στο βάραθρο να προσπαθεί να κλείσει ιδιοτελείς συμφωνίες αδιαφορώντας για την κατάντια της Ελλάδος. Επιβεβαίωσαν όλοι τους τραγικά τους μαρξιστές, που έλεγαν ότι η χώρα δεν είχε εθνική αστική τάξη. Κοιτώντας την πάρτη τους κατήντησαν καταγέλαστοι θαμώνες ιδιωτικών κλαμπ. Τώρα ανησυχούν για το αύριο της Ελλάδας. Τώρα κινδυνεύει η Ελλάδα να ακρωτηριασθεί μέσω οικονομικής καταρρεύσεως. Να υποστούμε αυτό που επίμονα έγραψα πολλάκις στο πρόσφατο και απώτατο παρελθόν. Και καταφεύγουμε σε αλλεπάλληλες εκλογές αδυνατούντες να κυβερνηθούμε. Κρίμα...